Die spastische schokjes. Het heeft al wat genante, leuke, grappige, schaamtevolle, hilarische, en frustrerende situaties opgeleverd. Een boek kan ik schrijven over de situaties waarin ik schokjes krijg.
Van hilarische situaties (manlief en ik hadden nog maar net verkering toen hij ineens een vol pak melk om zn oren zag vliegen.)
tot situaties waarin je die schokjes écht niet kan hebben. (Een volle kop thee omgooien tijdens een sollicitatiegesprek. Ik ben niet aangenomen daar, gek hé? ;-))
Het erge is namelijk dat hoe gespannender ik ben en hoop dat ik geen schokjes krijg, hoe meer schokjes ik juist krijg. Dit blijft een lastige vicieuze cirkel.
Natuurlijk baal ik wel eens van dat spasme. Je kan het nooit eens "uit"zetten omdat je er geen zin in hebt. Het is er en het blijft er, altijd. En iedereen met een blijvende beperking die zegt dat ie er nooit van baalt, moet wel liegen, want dat kán gewoon niet.
Maar je kan wel kiezen: blijf ik ervan balen en mezelf in de put praten? OF...zie ik er de humor van in?? Zo moest ik deze week wel erg lachen om mezelf. Ik besloot namelijk mijn teennagels eens zelf te gaan lakken. Nu begrijp je vast: nagels lakken en spasme, dat gaat niet heel goed samen..het gevolg was:
-Heel veel doekjes en nagellakremover gebruiken
- een half leeg potje omdat ie tig keer omvalt
- Veel meer nagellak op mn tenen dan op mn nagels.
Maar hey, uiteindelijk had ik wel mooi gelakte teennageltjes (en erg veel lol om mezelf) ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten